می نویسم و قلم درد مرا می داند،

رهگذر شعر مرا می خواند،

و به من می خندد

و بخند بر من که خنده دوای درد است

و بدان ای دوست

زندگی نامرد است

شاید روزی اینچنین با تو کند!

تو آندم مرا می یابی،

بنشین آن دم

بخوان شعر مرا

 ونکن بی تابی...

                             

کلمات کلیدی:

نوشته شده در چهارشنبه 89 مرداد 6ساعت 2:52 صبح توسط فرشیدمحمدی| ()|